İSTANBULSUN

İSTANBULSUN
 
Seninleyim can oldukça bedende, 
Can havliyle sarılmışım boynuna! 
Öyle huzûr buldum, öyle ki sende…
Kovsan gitmem, girdim artık koynuna!
 
İhtişâmlı duruşunla hitâbın,
Silüetin bu gönlümü dağlayan! 
Yakamozlu gökkuşağı mehtâbın,
Deryândaki raksı bana bağlayan!
 
Seni gördüm endâmına vuruldum,
Seyredeyim sakın kalkma yerinden! 
Erenlerin sofrasına kuruldum,
Safâ buldum bir oh çektim derinden!
 
Kavuşmamız Feth-i mübîn zamânı,
Sendeyim ya, gerisini neyleyim! 
Vursun mehter coştursun bu cihânı,
Sen alkışla ben terennüm eyleyim!
 
Hatırlarsın gariptin ilk gelişim, 
Çok ürkektin, bakışların buğulu… 
Çekti beni sevdiğini bilişim,
Sana çıktı yürüdüğüm aşk yolu!
 
İsteyenin mavi deniz gök kubbe,
Kalbim ancak sâhibine bendedir! 
Hisarların, gökdelenin bir habbe,
Benim gönlüm gözüm yalnız sendedir!
 
Ufkun iki yakasında martılar,
Güvercinler devamda aşk dersine.
Asırlardır ayaktadır bu çınar,
Hasret çeker yıllardır nal sesine!
 
Boğaziçi uğultusu enginin,
Eser ‘sevdâ gülümüz’den bir rüzgâr! 
Alır beni çemberine sevginin,
Eyüp, Fâtih, Eminönü, Üsküdâr!
 
Kıskanırım bakma öyle edâlı,
Salındıkça kesilmiyor akınlar! 
Bir ben değil sana herkes sevdâlı,
İstanbulsun her gönülde yerin var!
 
Seninleyim cansız kalsam bedende, 
Can havliyle sarılmışım boynuna! 
Öyle huzûr buldum, öyle ki sende…
Kovsan gitmem, sokulmuşum koynuna!
 
Sefa Koyuncu